Cukrzyca ciążowa (GDM) lub po prostu cukrzyca ciężarnych to choroba, która dotyka około 10% kobiet^[1] spodziewających się dziecka. Ma charakter przejściowy i w większości przypadków nie daje żadnych charakterystycznych objawów. Nie można jednak jej bagatelizować, ponieważ nieleczona cukrzyca ciążowa może prowadzić do poważnych powikłań i konsekwencji zdrowotnych, zarówno dla matki, jak i dla dziecka. Z poniższego artykułu dowiesz się, kiedy możesz podejrzewać u siebie rozwój cukrzycy ciążowej i jakie kroki należy wykonać, aby zapobiegać jej konsekwencjom.

Cukrzyca ciążowa wynika ze zmian hormonalnych, jakie zachodzą w organizmie ciężarnej kobiety. Hormony płciowe wzrastają, a na skutek tego rośnie również wrażliwość trzustki na glukozę. Każda przyszła mama jest narażona na pojawienie się tej choroby. Istnieją jednak czynniki, które mogą potęgować ryzyko, w szczególności są to:

• uwarunkowania genetyczne,
• nadwaga,
• nadciśnienie tętnicze przed ciążą.

Ponadto wraz z wiekiem i każdą kolejną ciążą wzrasta prawdopodobieństwo wystąpienia cukrzycy ciążowej.

Pierwsze objawy

Cukrzyca ciążowa jest bardzo trudna do samodzielnego zdiagnozowania, ponieważ gdy choroba dopiero zaczyna się rozwijać, nie daje żadnych charakterystycznych objawów. Dodatkowo jej rozpoznanie utrudnia fakt, że ewentualne symptomy są bardzo zbliżone do typowych objawów towarzyszących ciąży. W sytuacji, w której kobieta jest w swojej pierwszej ciąży lub dostrzega u siebie wiele typowych przejawów brzemienności, bardzo długo może być zupełnie nieświadoma faktu, iż zmaga się z tą chorobą. Najczęściej występującymi objawami cukrzycy ciążowej są:

• Wielomocz – innymi słowy częste oddawanie moczu, nawet powyżej 3 litrów na dobę. Przyczyną takiej sytuacji jest glukoza, która jako substancja osmotycznie czynna zatrzymuje wodę, a następnie wiąże ją ze sobą.
• Uczucie silnego pragnienia – z powodu wielomoczu, a tym samym utraty dużej ilości wody, kobieta zmagająca się z cukrzycą ciążową może odczuwać duże pragnienie oraz problemy z suchością skóry i błon śluzowych.
• Napady głodu – na skutek spadku insuliny, glukoza znajdująca się we krwi nie jest w stanie dotrzeć do tkanek, w których zostałaby spożytkowana. Tym samym organizm kobiety, pomimo dostarczania mu odpowiedniej ilości kalorii, stale odczuwa głód.
• Ciągłe zmęczenie – jeżeli kobieta zdrowo się odżywia i unika nadmiernego wysiłku, a stale odczuwa zmęczenie i senność to może świadczyć o rozwoju cukrzycy ciążowej. Zmęczeniu mogą towarzyszyć również zawroty głowy i omdlenia^[2].

Biorąc pod uwagę fakt, że symptomy cukrzycy ciążowej bardzo trudno odróżnić od typowych oznak ciąży, niezwykle ważne jest, aby lekarz prowadzący już w 10 tygodniu ciąży zlecił wykonanie badania stężenia glikemii we krwi^[3]. Na tym etapie można już dokonać wstępnej diagnozy i ocenić, czy przyszła mama nie zmaga się przypadkiem z cukrzycą. Wczesne wykrycie cukrzycy ciążowej minimalizuje bowiem ryzyko zagrożenia zdrowia zarówno matki, jak i dziecka.

Diagnoza: cukrzyca ciążowa – co dalej?

Przede wszystkim nie należy przedwcześnie się martwić. Przyszła mama z cukrzycą ciążową powinna być w stałym kontakcie z lekarzem i stosować się do jego zaleceń. Podstawą leczenia w przypadku tej choroby jest regularne monitorowanie glikemii i konsultowanie wyników ze specjalistą, który będzie w stanie wydać odpowiednie zalecenia pod kątem dalszej terapii.

W trakcie leczenia cukrzycy ciążowej jednym z kluczowych aspektów jest wdrożenie umiarkowanego i systematycznego wysiłku fizycznego. Aktywność fizyczna o niskiej intensywności pozwala utylizować glukozę, a tym samym prowadzi do zmniejszenia insulinooporności tkanek. Kobiety, u których zdiagnozowano cukrzycę ciążową nie mogą również zapominać o odpowiedniej diecie^[4].

Dieta a cukrzyca ciążowa

Przyszłe mamy zmagające się z cukrzycą ciążową muszą stosować specjalistyczną dietę, która utrzyma stężenie glukozy we krwi na niskim poziomie, a jednocześnie dostarczy wszystkich składników odżywczych, które są niezbędne dla rozwijającego się płodu. Diety kobiet z cukrzycą ciężarnych obliczane są indywidualnie, ponieważ zapotrzebowanie kaloryczne u każdego człowieka jest inne i zależy od wzrostu, masy działa, wieku, czy aktywności fizycznej. O tym co można jeść, a jakich produktów i substancji odżywczych lepiej unikać przeczytacie tutaj^[5].

Powikłania spowodowane brakiem leczenia

Nieleczona cukrzyca ciążowa stanowi bardzo poważne zagrożenie dla zdrowia nienarodzonego dziecka. Jeżeli stężenie glukozy we krwi jest zbyt wysokie, może prowadzić do wystąpienia hiperglikemii również u płodu. Utrzymujący się stan podwyższonego stężenia glukozy może powodować makrosomię, czyli nadmierną masę płodu w stosunku do wieku płodowego lub hipotrofię, która charakteryzuje się zbyt małą masą ciała dziecka. Dodatkowo nieleczona cukrzyca ciążowa zwiększa ryzyko wystąpienia u dziecka wad wrodzonych układu nerwowego, moczowo-płciowego, kostnego, czy nawet układu krążenia^[6].

U większości kobiet cukrzyca ciążowa ustępuje po zakończeniu ciąży, jednak brak odpowiedniego leczenia może zaszkodzić także zdrowiu przyszłej mamy. Negatywną konsekwencją braku odpowiedniej terapii jest możliwość rozwoju nadciśnienia tętniczego oraz infekcji dróg moczowych. Niewykryta lub nieleczona cukrzyca ciążowa może prowadzić również do wywołania przedwczesnego porodu^[7].

Biorąc pod uwagę jak drastyczne skutki wiążą się z brakiem profesjonalnej terapii w przypadku cukrzycy ciążowej, kobiety w ciąży powinny zadbać o odpowiednią diagnostykę. Wykonanie badań, które mają na celu stwierdzenie lub wyeliminowanie cukrzycy ciążowej powinno być zalecane przez położników w każdym przypadku. Podwyższona glukoza jest sygnałem do wykonania testu obciążenia glukozą. Wykazanie przez test nieprawidłowości jest oznaką rozwoju cukrzycy ciążowej i powinno prowadzić do wdrożenia odpowiedniego planu leczenia.

^[1] https://www.webmd.com/diabetes/gestational-diabetes

^[2] https://www.nhs.uk/conditions/gestational-diabetes/

^[3] https://www.poradnikzdrowie.pl/zdrowie/cukrzyca/cukrzyca-ciazowa-przyczyny-objawy-leczenie-dieta-aa-v2VC-nTg4-4tGh.html

^[4] https://www.webmd.com/diabetes/gestational-diabetes

^[5] https://blackmonkeycooks.com/blog/cukrzyca-ciazowa-skad-sie-bierze-jak-ja-wykryc-i-jak-z-nia-postepowac#h_220265372531559387498312

^[6]https://1000dni.pl/ciaza-i-porod/jak-powinna-wygladac-dieta-w-cukrzycy-ciazowej?gclid=Cj0KCQiArvX_BRCyARIsAKsnTxO3tGfwhnBWqgULe08OB-0BKacQFqBrtt2jrYbt1y_v_RR10wuosKgaAgTCEALw_wcB

^[7] https://ktomalek.pl/blog/jak-objawia-sie-cukrzyca-ciazowa/w-503#jak-objawia-sie-cukrzyca-ciazowa

Nowotwór płuc jest jedynym z najcięższych i najczęściej diagnozowanych nowotworów. Bardzo szybko daje przerzuty, w szczególności do wątroby i mózgu. Rokowania w przypadku tego nowotworu nie są zbyt optymistyczne. Warto wiedzieć, że nie tylko palenie papierosów przyczynia się do rozwoju tego nowotworu. 

Przeczytaj też: https://akcemed.pl/nowotwor-pluc-czynniki-ryzyka-objawy-leczenie-rokowania/

Jakie są przyczyny o objawy nowotworu płuc?

Lekarze wyróżniają dwa rodzaje nowotworów płuc. Nowotwór niedrobnokomórkowy, który przebiega mniej agresywnie, a objawia się w postaci gruczolaka płuc, nowotworu płaskonabłonkowego i wielokomórkowego płuc czy też nowotworu gruczołowo-płaskonabłonkowego. Natomiast rak drobnokomórkowy rozwija się bardzo szybko, agresywnie atakuje inne tkanki i nie daje wielkiej nadziei na powrót do pełni sił. Ta druga postać dotyczy około 10 procent pacjentów, u których został zdiagnozowany nowotwór płuc.

W 90 procentach za rozwój raka płuc odpowiada palenie papierosów. Jednak również osoby niepalące zmagają się z tą diagnozą. Palenie bierne w równym stopniu wpływa na wystąpienie tego nowotworu. Poza tym prowadzi do niego również włóknienie płuc, przewlekła obturacyjna choroba płuc, narażenie na promieniowanie jonizujące, azbest, inne rakotwórcze substancje, a także czynniki genetyczne.

Nowotwór płuc objawia się w zaawansowanym stanie. U chorych zaobserwować można przede wszystkim:

• kaszel,
• chrypkę,
• ból w klatce piersiowej,
• duszności,
• plucie krwią,
• utratę masy ciała,
• osłabienie.

Jak rozpoznać nowotwór płuc?

W rozpoznaniu raka płuc wykorzystuje się przede wszystkim diagnostykę obrazową. To RTG płuc lub tomografia komputerowa mogą wykazać, czy faktycznie mamy do czynienia z nowotworem. Jeśli w badaniu obrazowym pokaże się faktycznie guz, przeprowadza się również jego biopsję, aby potwierdzić, czy jest guzem złośliwym czy też nie. Ponadto oznacza się również markery nowotworowe we krwi oraz wykonuje spirometrię.

W zależności od tego, w jakim stopniu zaawansowania jest choroba, dobiera się do niej odpowiednie metody leczenia. Mogą one polegać na przeprowadzeniu operacji chirurgicznej, a także na chemioterapii, immunoterapii i leczeniu molekularnym.

Zobacz też: http://www.biegiemprzezpolske.pl/kaszel-suchy-i-mokry-jak-rozpoznac-i-leczyc/

Otyłość dotyka dziś zarówno dzieci, młodzież, dorosłych i starszych. Stanowi bardzo poważne komplikacje dla funkcjonowania organizmu i może przyczyniać się do rozwoju wielu chorób przewlekłych. Czym więc właściwie jest otyłość? Kiedy można ją stwierdzić? Jakie są jej rodzaje? Zapraszamy do lektury!

Przeczytaj też: http://wolnezdrowie.pl/otylosc-i-jej-rodzaje/

Otyłość i otyłość kliniczna

O otyłości mówimy wówczas, gdy u danej osoby dochodzi do patologicznego przerostu tkanki tłuszczowej. Ten stan powoduje poważne problemy zdrowotne, prowadzi do chorób przewlekłych, a nawet może zagrażać życiu.

Otyłość kliniczną diagnozuje lekarz, po przeprowadzeniu z pacjentem wywiadu na temat jego trybu życia, diety oraz codziennej aktywności, a także na podstawie badań klinicznych. Otyłość jest również diagnozowana według wskaźnika masy ciała BMI. Jeśli wskaźnik BMI przekracza 30, a do tego u kobiety stwierdza się, że tkanka tłuszczowa przekracza 35% ogólnej masy ciała, a u mężczyzny – 25%.

Jakie są rodzaje otyłości?

Otyłość dzieli się na:

• pierwotną, której przyczyną jest nieprawidłowa dieta oraz brak aktywności fizycznej lub predyspozycje genetyczne;
• wtórną, która jest wynikiem chorób przewlekłych takich jak np. niedoczynności tarczycy, niedoczynności przysadki mózgowej, zespołu Turnera.

Otyłość można również podzielić ze względu na to, w którym miejscu ciała jest zgromadzone najwięcej tkanki tłuszczowej. Co za tym idzie, wyróżniamy:

• otyłość brzuszną (androidalną), która obejmuje centralne partie ciała, dotyka przeważnie mężczyzn oraz kobiety po menopauzie i jest bardzo niebezpieczna, ponieważ powoduje otłuszczanie najważniejszych narządów, jak na przykład wątroba czy śledziona.
• otyłość pośladkowo-udową (gynoidalna), która zlokalizowana jest w dolnych partiach ciała – w pośladkach i udach, dotyka najczęściej kobiety i nie jest tak niebezpieczna jak otyłość brzuszna, ale może również prowadzić do problemów z układem krążenia, insulinooporności, bezdechu sennego.
• otyłość uogólnioną, w przypadku której tkanka tłuszczowa rozkłada się po całym organizmie, a nie występuje tylko w konkretnych miejscach.

Zobacz też: http://www.biegiemprzezpolske.pl/jakie-sa-przyczyny-otylosci/

Łysienie plackowate ma to do siebie, że póki co nie odkryto jego dokładnych przyczyn. Założenia są różne – od czynników genetycznych, poprzez stany zapalne, a także chorobę klasyfikowaną jako autoimmunologiczną. Trudność z rozpoznaniem przyczyny powoduje również problem z dobraniem odpowiedniego leczenia. 

Przeczytaj też: http://www.e-stawiamnazdrowie.pl/lysienie-plackowate-przyczyny-i-objawy/

Jak rozpoznać łysienie plackowate?

O łysieniu plackowatym mówimy wówczas, gdy na głowie pojawiają się łyse plamy, o średnicy od 1 do 5 centymetrów. Ogniska mogą być zarówno pojedyncze, jak i mogą również łączyć się ze sobą, sprawiając, że plamy są bardzo rozległe. Skóra w miejscu pozbawionym włosów również zmienia swój wygląd. Jest albo bardzo czerwona, albo też może być żółto-kremowa.

Łysienie plackowate – hipotezy dotyczące przyczyn

Choć naukowcy pracują nad tym, aby odkryć właściwą przyczynę łysienia plackowatego, póki co możemy się poruszać tylko w sferze przypuszczeń. I tak wysnuwa się następujące hipotezy:

• zaburzenia cyklu rozwojowego włosa – włosy zbyt szybko wchodzą w fazę obumierania;
• czynniki środowiskowe – zakażenia różnego rodzaju drobnoustrojami mobilizują limfocyty do działania, te z kolei przerywają cykl rozwojowy włosa;
• czynniki genetyczne – jeśli w linii prostej ktoś choruje na łysienie plackowate prawdopodobieństwo jego wystąpienia jest większe;
• czynniki immunologiczne – jako choroba z autoagresji – układ odpornościowy w reakcji na pewne przeciwciała zaczyna atakować i niszczyć mieszki włosowe;
• traumatyczne przeżycia, silny stres – osoby, u których zdiagnozowano łysienie plackowate często doświadczały takich sytuacji.

Jak leczyć łysienie plackowate?

Dopóki nie poznamy jego prawdziwych przyczyn, nie będziemy mieć skutecznego lekarstwa. Taka jest niestety brutalna prawda, dotycząca łysienia plackowatego. Miejscowo można stosować takie środki jak minoxidil (testowany jako lek na nadciśnienie, jego skutkiem ubocznym było odrastanie włosów), cygnolinę, glikokortykosteroidy. Można również próbować naświetleń promieniami UVA i PUVA. W leczeniu łysienia plackowatego poleca się również mezoterapię igłową lub bezigłową. Mezoterapia pomaga również w przypadku łysienia androgenowego.

Zobacz też: http://www.biegiemprzezpolske.pl/sprawdz-jakie-wlasciwosci-ma-miedz-i-dodaj-ja-do-jadlospisu/